Нэгэн сүсэгтэн эмэгтэй Тэнгэрбурхан түүний гэрт ирээсэй гэж залбирав. Тэр түүнийг гэртээ урьсан. Хайрт Эзэн түүнд долоо хоногийн дараа ирнэ гэж хэлэв.
Тэр долоо хоногийн турш энэ айлчлалд бэлтгэж хэрхэн цэвэрлэж, хоол хийж, жигнэж, бэлдсэнийг та төсөөлж байгаа байх.
Эцэст нь удаан хүлээсэн өдөр ирлээ. Манай эмэгтэй өглөө эрт боссон. Тэр зуухыг галлаж, ширээгээ бэлдэж эхлэв. “Манай хайрт Тэнгэрбурхан өглөө эрт ирэх байх, тиймээс би түүнийг алдахыг хүсэхгүй байна” гэж дотроо хэлэв.
Тиймээс тэр өглөөг тэсэн ядан хүлээсэн боловч хэн ч ирсэнгүй.
Аль хэдийн үдээс хойш болов, гэвч маш их тэвчээртэй хүлээж байв. Хэн нэгэн хаалгыг тогшив. Эмэгтэй тэр даруй үсрэн очив. Тэр нээхэд тэр гайхан зогсов. Хаалганы ард нэг гуйлгачин зогсч ирээд идэх юм гуйв. Гал тогоо нь амттай үнэртэй байсан ч хатагтай өөр хэн нэгнийг хүлээж байв. Эмэгтэй түүн рүү хашгирав: “Сайхан байна уу, чи энд юу хайж байгаа юм бэ? Чамайг энд хооллохоос өөр санаа зовох зүйл надад байна! Эндээс яв!” гэж хэллэд хөөв.
Тэр үдээс хойш хүлээсэн боловч өөр хэн ч ирсэнгүй. Орой ч мөн адил. Шөнө дунд болоход манай эзэгтэй хайрт Тэнгэрбурханд хандан: “Эзэн минь, та надад амласан үедээ яагаад ирээгүй юм бэ?” гэхэд, Тэнгэрбурхан – “Би чамтай хамт байсан, гэхдээ та намайг хүлээж аваагүй, намайг хөөсөн” хэлэв.